Blog van Anna

Le 4 Stagioni Bed & Breakfast

Sentirsi a casa in Umbria

Wandelen met Woeffie

Wandelen met Woeffie

Vandaag was het prachtig winters weer en met het zonnetje erbij liep de temperatuur op naar wel 15° C. Heerlijk om buiten te zijn en een wandeling met Woeffie mijn logé te maken. Woeffie is een labrador op leeftijd, maar dol op wandelen.

We liepen richting de ruïne via een wat drassig pad waar verse banden sporen zichtbaar waren. Zouden de houthakkers er zijn? Ik hoorde wel iemand zagen , maar dat was ver weg. Bij de ruïne, waar ze altijd hun hout verzamelen, was niemand te zien en zag het er opgeruimd uit. Aan een kant lag nog een rij takken van ongeveer 2 m. maar keurig gestapeld, klaar om opgehaald te worden. We lopen langs de ruïne richting het huis, wat ze nu eindelijk aan het afbouwen zijn. Er is duidelijk aan de weg gewerkt, sinds ik de laatste keer dat ik hier gelopen heb. Het is geëgaliseerd en er zijn aan de zijkanten een soort goten gemaakt, waardoor het water makkelijker kan weglopen. Op bepaalde plaatsen zijn zelfs drainage putten gemaakt. Het ziet er al beter uit, maar nog niet echt geschikt om er met een gewone auto overheen te rijden. De diepe bandensporen, verraden, dat er vandaag nog overheen gereden is met een zware auto. Ongetwijfeld van mensen die aan het huis verderop aan het werk zijn.

We lopen over het glooiende pad naar beneden. Ja hoor, ik zie er 2 auto's staan een pick-up en een vrachtwagen. Als we dichterbij komen, zie ik dat ze met de drainage rond het huis bezig zijn. Dat is ook echt nodig, want het huis ligt een stuk lager dan het pad en het water zoekt altijd de weg naar beneden. Woeffie kijkt geïnteresseerd naar wat ze daar allemaal aan het doen zijn, maar blijft, hoewel hij los loopt, keurig op het pad. Ik groet de mannen met een “salve” en loop door.

Voorbij het huis zie ik de shovel staan, waarmee ze het pad aan het verbeteren zijn. Zeker gestopt met werken toen de temperatuur onder nul zakte, of het te nat werd door de vele regen van de laatste tijd. Het pad is in ieder geval al veel beter dan het ooit geweest is. Inmiddels zijn we al een heel eind gelopen. Ik herken de huizen in de verte en zie dat we ook een heel stuk lager zijn, dan we begonnen.

Het pad eindigt aan het eind van een olijfgaard, die door iemand keurig onderhouden is, ondanks dat hier geen enkel huis te bekennen is. Een ruïne iets verderop verraadt, dat de gaard vroeger wel degelijk bij een huis lag. Van hieruit heb je een prachtig zicht de Apennijnen. De toppen liggen vol met sneeuw. Er is hier niemand te bekennen, ik hoor alleen mijn eigen ademhaling.

Het is zo'n mooi weer en nog vroeg in de middag, dat ik besluit om toch nog wat verder te lopen. Ik zie achter een volgende heuvel nog net de toren van Bettona en wil kijken of er een pad is, wat in het dorp eindigt. Ik loop richting de ruïne, maar daar vind ik alleen maar bramen en andere stekelige planten. Iets meer naar rechts ontdek ik een smal jagerspad, herkenbaar aan de lege hulzen en sigaretten peuken. Woeffie kijkt me vragend aan en heeft weinig aansporing nodig.

Het pad is goed begaanbaar en loopt steeds verder naar beneden. We komen bij een volgende olijfgaard, ook deze ziet er onderhouden uit. Ik vraag me af, hoe ze hier komen om te snoeien en de olijven te plukken. Zou er een beter pad aan de andere kant zijn? We lopen langs de gaard, maar zien niet echt iets wat op een breed pad lijkt, alleen smalle jagerspaadjes. Als we dan niet in Bettona uitkomen, misschien dan aan de overkant van de berg waar we nu lopen.

Ik herken het huis hoog boven ons aan de andere kant van de berg. Als we door het dal kunnen, lopen zouden we daar uit moeten komen, vandaar ken ik de weg terug naar huis. Af en toe proberen we een paadje uit, sommige leiden tot niets en moeten we weer omkeren. Dan vinden we een nieuw pad. Er ligt veel dor blad, hier en daar loopt nog een waterstroompje als restant van de regen van vorige week. Ik moet oppassen, dat ik niet onderuit glij.

We lopen steeds verder naar beneden, plotseling houdt het pad op; planten aan alle kanten. Na een aantal pogingen het vervolg van het pad te vinden, geef ik het op. “Woeffie we gaan terug” zeg ik. Meer heeft hij niet nodig en springt vrolijk op en rent omhoog. Mij kost het wat meer moeite. Nu merk ik pas hoe steil het hier echt is. Ik heb mijn dikke winterjas aan en al gauw krijg krijg het erg warm van de inspanning. Ik doe mijn jas los, dat helpt wat, maar de weg terug is best lang. Af en toe kijkt Woeffie meewarig om, alsof hij wil zeggen, ben je er nu nog niet. 

Eindelijk ben ik terug bij de ruïne met de olijfgaard, hier is het pad weer even wat vlakker en kan ik weer wat op adem komen. Daarna lopen we weer verder omhoog, passeren de werklui en leggen het laatste stuk naar huis af. Moe en voldaan gaan we naar binnen en drinken we beide water, Woeffie uit z'n bak en ik netjes uit een groot glas.

Abbonarsi

Suggerimenti gratuiti su Umbria

B&B Le 4 Stagioni

B&B Le 4 Stagioni si trova nel cuore dell'Umbria. Cerchiamo di realizzare i vostri sogni e le vacanze non è mai stato così facile!

B&B Le 4 Stagioni

Guardatevi intorno il nostro sito per vedere che l'Umbria ha da offrire e ciò che abbiamo in serbo per voi. Ci vediamo in Umbria!